TRABAJO que te pido:
REGLAS:
TRABAJO que te pido:
As mulleres foron figuras centrais na creación, preservación e transmisión da cultura: tense dito que as pandeireteiras son símbolo de resistencia, apoderamento e sororidade. Cantadoras, tocadoras e bailadoras fortalecían os vencellos comunitarios no ocio colectivo, inconscientes, probablemente, da súa forza emocional e política, como apunta a musicóloga Beatriz Busto. Desde as primeiras recollas foise pondo de relevo a figura do gaiteiro, que desempeñaba o seu oficio no espazo público, mentres que as pandeireteiras tocaban no espazo privado, conforme o papel asignado ás mulleres. Por esa razón, e para visibilizar o dobre ocultamento de xénero e materia popular, optouse por unha candidatura feminina, aínda que, obviamente, tamén houbo homes que enriqueceron esta tradición (por caso, o Cego dos Vilares, da Fonsagrada). [...]
Rozalén, Tanxugueiras - A Virxe do Portovello
O valor deste patrimonio fora recoñecido desde o padre Sarmiento no século XVIII, estudosos que fixeron recollas no século XIX (Xosé Pérez Ballesteros) e no XX (Casto Sampedro Folgar, Víctor Said Armesto, Jesús Bal y Gay, Alan Lomax). Amais de cancioneiros de comarcas concretas (Xaquín Lorenzo, da Limia Baixa, Lois Tobío Campos, da Maía…), a finais dese século compiláronse e estudáronse en conxunto os repertorios publicados (Domingo Blanco) e rescatáronse mediante entrevistas e sesións directas, xuntando partitura musical, letra e gravación (a musicóloga Dorothé Schubarth e o filólogo Antón Santamarina no Cancioneiro popular galego), voces senlleiras ou en conxunto, sempre mostras dun traballo colectivo da comunidade. Actualmente, parte dese patrimonio está custodiado en diversas institucións (Museo do Pobo Galego, Consello da Cultura Galega, Museo de Pontevedra…), que inclúen rexistros sonoros e audiovisuais >>
Real Academia Galega.
Guadi Galego - Cedeira ft. Iván Ferreiro
Llevamos dos cursos trabajando en la PLAYLIST de RELI, con aquellas canciones que nos hacen pensar en las COSAS IMPORTANTES de la vida.
A finales del s. XIX el mundo se deslizaba hacia la modernidad a gran velocidad: teléfono, luz eléctrica, automóvil... y el cine.
Y así, bajo el sol romano de 1896, Vittorio Calcina, pionero del cine italiano y delegado de los Lumière en Italia, consciente de que el cine, además de divertir, podía documentar, solicitó permiso para entrar en los jardines del Vaticano con su rudimentaria cámara y grabar al anciano Papa paseando, bendiciendo y mirando al objetivo con extrañeza de quien ve el futuro sin saberlo.
DESPUÉS de ver los vídeos.